Mijn eerste blog! Best spannend. Deze week was het ook de eerste keer dat ik zangles heb gevolgd. Laten dit nou net 2 dingen zijn waarvan ik altijd van mezelf zeg dat ik dat niet kan.
Zingen doe ik zeer vals, maar met groot enthousiasme. Jaren geleden had ik al een keer een advertentie gezien; “zingen voor mensen die denken dat ze niet kunnen zingen”. Dit is altijd door mijn hoofd blijven spoken. Want daarvoor had ik idd altijd het beeld dat je alleen naar zangles ging als je kunt zingen en naar een koor of band of zo wilt.
Thuis en op het werk is er van alles veranderd. En in een overmoedige bui, zonder mezelf tijd te geven om na te denken, heb ik mezelf ingeschreven voor een proefles zingen.
En daar stond ik dan voor de deur. Mijn oude gedachten hardnekkig op me in te praten; “wat saai om iemand les te geven die nog niets kan”, “dit kan ik nooit”.
Als ik sommige van de cursisten zie bij The Green Circle gaan zij door hetzelfde heen. Een cursus bij een ambacht word vaak gezien als iets waarvoor je handig moet zijn. Een fanatieke klusser of zo. Voor die tijd heel erg bezig met het resultaat, wat wil ik maken, kan ik dat wel, enz. Als ze dan eenmaal er zijn zie je ze langzaam ontspannen doordat ze bezig gaan met maken. Welke materialen zijn er en wat zie IK erin. En het wordt steeds meer beleven van het moment en opgaan in het proces van maken. Waarin het eindproduct een onderdeel is, maar niet het doel.
Een eerste keer iets nieuws doen, “opeens” iets aanpakken wat al tijden door je hoofd spookt. Ben geïnspireerd geraakt door en boek over Kairos, de griekse god van “het geschikte ogenblik” en tegenhanger van Chronos de god van de lineaire, meetbare tijd. Kairos word in verband gebracht met enthousiasme, inspiratie en bezieling. Kairos moet je aan zijn kuif vastpakken om het ultieme ogenblik te grijpen. Doe je dat niet dan gaat het voorbij.
Ik ben blij dat ik het ogenblik heb gegrepen en de zangles was geweldig.
Kairos. Een nieuwe bevlogenheid. Door Joke J. Hermsen.
Geef een antwoord