Eindresultaat.
Van een blog schrijven over de eerste keer naar een blog over eindresultaat is best wel een grote sprong. Maar de reactie van Frederiek op dat blog ging over het eindresultaat en heeft me flink aan het denken gezet (nog bedankt Frederiek).En dit tweede blog schrijven was lastig voor me omdat ik zat te denken aan het eindresultaat; “ ok, de eerste keer vonden mensen leuk, dus moet ik wel net zoiets schrijven”. Het eindresultaat dus in plaats van te bedenken wat ik leuk vind om te delen.
Frederiek schreef dat ze nog een weg te gaan had omdat ze typisch iemand is die gaat voor het eindresultaat . Terwijl juist zij iemand is die ik bedoelde in het blog over de eerste keer, als iemand die je tijdens de workshop langzaam ziet ontspannen en opgaan in het proces. Van tevoren al bezig en aan het overleggen welke materialen het meest geschikt zijn, zich verdiepen in de voor- en nadelen van elk materiaal. Welke gereedschappen heb ik nodig, welke technieken beheers ik al en wat moet ik nog bijleren. Wat zijn de keuzes tussen esthetisch mooi en praktisch bruikbaar. En dan komt het tijdens zo’n workshop allemaal bij elkaar. Je leert de technieken om nét weer een stapje verder te komen. Je maakt de technische, esthetische en praktische keuzes op grond van gesprekken en verdere verdieping/kennis met de professionals. En komt tot dan een eindresultaat (het kano bankje was prachtig; met recht trots op het eindresultaat). Daarin bedoel ik dat je in een andere tijd komt; de creatieve niet-lineaire tijd. Waarin handelen en denken samenvalt en het eindresultaat een onderdeel is.
Naar aanleiding hiervan verder gaan lezen in “De Ambachtsman” van Richard Sennett. Hij stelt dat vakmanschap een duurzame basale menselijke drijfveer is. Namelijk het verlangen om werk goed uit te voeren om het werk zelf. En daarin zit het verschil in met het eindresultaat bezig te zijn of het eindresultaat als onderdeel te zien. Mijn tweede blog wou ik als een eindresultaat; een leuk blog. Ik herken dat gevoel als we aan het bouwen zijn bij The Green Circle en ik het zoveelste gat aan het graven ben, Ga steeds verbetener spitten omdat ik het af wil hebben. Tot ik voel dat ik alleen zit te denken wat ik ga doen als dat gat af is. Ga ik weer terug naar “het proces”, dan gaat het moeiteloos. Ik ben bezig met de grond, wat kom ik daar tegen. Het oefenen met wat beter mikken als ik er een randje af wil steken. Ik geniet van het werk om het werk.
En dat is wat ik herken bij de cursisten. Trots op het eindresultaat omdat dat het zichtbare is van wat daaraan voorafging. Richard Bennet schrijft ook over wat het proces van het vervaardigen van concrete dingen over onszelf leert.
Ik heb heel wat over mezelf geleerd. Onder andere dat ik blogs schrijven leuk vind om het blog zelf.
Geef een antwoord