Weerstand en plezier. Ze gaan bij mij hand in hand. Steeds weer.

Ontdekken, verwonderen, herkennen, erkennen. Een week Oerkracht. Fysiek aan het werk. Mentaal soms nog harder.

Ambacht… Aan de slag met je handen. Een ware kunst, die oefening vraagt. Herhalen, herhalen, herhalen. In verbinding met het materiaal. En vooral ook met jezelf.

Ik koos voor beeldhouwen in hout. Maandag als absolute beginner. Geen idee waar te beginnen. Nog nooit een beitel gebruikt. Wanneer je weet dat je niets kunt, is fouten maken, twijfelen, onzeker zijn, geen probleem.
Maar op dag drie wil ik kunnen en loop ik tegen mijn eigen grenzen aan. Ik wil intuïtief werken, maar tijdens het proces is intuïtie vaak ver weg en wordt overschreeuwt door willen. Te graag willen dat mijn beeld een echt beeld wordt. Waar ik trots op kan zijn. Terwijl ik technieken aan het leren ben, of eigenlijk vooral vertrouwd raak met hout en gereedschap. En dat heeft tijd nodig.

Ik loop steeds weg. En kom terug. Ik noem het ontwijkend gedrag. Een andere deelnemer noemt het afstand nemen. En ja, dat is een betere omschrijving. Weerstanden nemen bezit van mijn hoofd. De criticus in mij maakt overuren. Toegesproken door de realist. Weerstand. Ik hou ervan. Ook al word ik gek van mezelf. Ik geniet van de ervaring. En van het accepteren dat er weerstand is.

Op vrijdag heb ik lang genoeg geprobeerd. Verschillende emoties strijden om voorrang.
– Teleurstelling over het resultaat (als resultaat een eindproduct moet zijn).
– Trots op de vooruitgang die ik heb geboekt (ik kan al best strakke hoeken maken!)
– Frustratie over de inspiratie die niet komt.
– Begrip voor het leerproces dat alle ruimte in mijn hoofd inneemt en creativiteit in de weg staat.
– Plezier over de heerlijke week waarin ik onder andere geniet van het handwerk, de fysieke arbeid, de fijne groep, de mooie gesprekken, de ervaring samen met mijn moeder.
– Maar ook een ongelooflijke onrust. Een bal in mijn buik. Een niet weten wat te doen. Het zoeken naar een uitweg. Ga ik door omdat ik dit nou eenmaal met mezelf heb afgesproken?

Met een kop koffie ga ik naar de camper. Even weg uit de situatie. Terwijl ik daar zit, alleen, besluit ik dat ik in beweging wil komen. Ik loop naar de vers hout-werkplaats, pak een stukje hout en begin te schuren. Na een uur is het zijdezacht. Ik geniet. Ik maak er een tekening op. Gaatje erin, leren veter erdoor en klaar. Omdat ik deze weg wil geven, besluit ik er nog één te maken. Voor mezelf. Trots op deze twee simpele hangertjes. Dit is wat ik goed kan en waar ik enorm van geniet. Heel fijn werk, doorgaan en doorgaan, tot ik tevreden ben. Klein, maar heel fijn. En om me dit te realiseren had ik de weerstand bij het beeldhouwen nodig. Waar ik alles geleerd heb over hout, structuur, eigenschappen, gereedschap en de beheersing van dit alles. ‘s Avonds begin ik nog ‘even’ aan een houten lepel. Na zo’n 5 uur snijden is ie af. Net voor de eindpresentatie.

Oerkracht wat was je mooi 💚

Dankjewel Daan en Kris van The Green Circle. Ik ben trots op jullie. Jullie hebben iets heel moois neergezet. Fijn dat ik vanaf december al met jullie mocht optrekken in dit proces, met dank aan Stichting Pak An.
Dankjewel Beeldhouwer Jan-Carel Koster voor je enorme vakmanschap, je enthousiasme, je geduld en je begrip. Het was geweldig om een week van je te leren.